Predsjednik Srbije Aleksandar Vučić saopštio je da Srbija, uprkos eksplicitnom zahtjevu Evropske unije, neće uvesti ekonomske sankcije Rusiji zbog invazije na Ukrajinu.

Dok paklena ratna aždaja liže vrata Evrope i dok Ukrajina kao takva nestaje pod ruskom čizmom u okupaciji bez presedana nakon Drugog svjetskog rata, cijeli civilizovani svijet osuđuje Putina i njegove vojne horde koje poput onih Hitlerovih vrše agresiju na jednu suverenu i nezavisnu zemlju. U Evropi su svi kao jedan u osudama ove nečuvene agresije.

Da li?

Ako pogledamo kartu Evrope, sve zemlje su osudile rusku okupaciju Ukrajine osim Bjelorusije i Srbije. Ako znamo da je Bjelorusija faktički i praktično ruski domnion i koristan vojno-logistički centar, ostaje jasno – Srbija je jedina zemlja Evrope koja zvanično i deklarativno nema ništa protiv najvećeg ratnog osvajačkog pohoda nakon pomenutog Drugog svjetskog rata

Vučić nije za agresiju, još manje protiv iste

Predsjednik Srbije Aleksandar Vučić saopštio je sinoć nakon sjednice Savjeta za nacionalnu bezbijednost Srbije da Srbija, uprkos eksplicintom zahtjevu Evropske unije, neće uvesti ekonomske sankcije Rusiji zbog invazije na Ukrajinu. Dodao je, doduše  i to da Srbija pruža punu podršku teritorijalnom integritetu Ukrajine, odnosno da smatra pogrešnim kršenje teritorijalnog integriteta Ukrajine.

U prevodu, nije za agresiju ali je još manje protiv.

Na žalost ova odluka po mnogima je bila i očekivana. U današnjoj Srbiji, preko 80 posto anketiranih ispitanika podržava Putina, a naprimjer u samoj Rusiji, za napad na Ukrajinu je oko 70 posto ruskih ispitanika u pojedinim anketama. Pa tako dolazimo do perverznog, paradoksalnog ali istinitog zaključka kako je nabujala rusofilija u Srbiji veća od one u Rusiji. Tako ruskoj prijestonici Moskvi postoje ljudi koji se aktivno protive agresiji ove zemlje na susjednu Ukrajnu. Postoje mediji poput “Novaje gazete“ koja sa svojim uredništvom kaže kako se stidi ovakvih Putinovih nedjela.

I ne samo oni, u svijetu umjetnosti glasovi iz same Moskve se dižu i kažu da se zlo ne može trpjeti.

Tako je Elena Kovalskaja, direktorka Moskovskog Mejerhold državnog pozorišta i kulturnog centra, vratila  funkciju kazavši: “Nemoguće je raditi za ubicu”, misleći na diktatora Putina.

A sa druge strane, šta je sa druge strane?

Kusturica kao Leni Rifenštal

Pa sa druge strane se recimo u okupiranom Donjecku na istoku Ukrajine ispred stadiona Olimpijski danima vijori srpska zastava uz zastave proruskih dominiona. Sa te iste druge, tamne strane, dok pomenuti umjetnici i novinari od integriteta i formata u samoj Rusiji odbijaju poslušnost Putinu pod jasnim prijetnjama da će ostati ne samo bez posla i karijera, nego možebitno i života, Emir Kusturica, sluga gotovo svakog srbijanskog režima, prihvatio je ponudu ruskog ministra odbrane Sergeja Šojgua i preuzeo funkciju direktora Centralnog pozorišta ruske armije!

Ova bestijalnost u ovom momentu je u rangu sa Gebelsovim pozivom i radom Leni Rifenštal u Drugom svjetskom ratu.

Javno mnijenje u Srbiji sa treće strane ne samo da je prorusko, nego otvoreno likuje nad patnjama i stradanjem ukrajinskih civila, koji su zadnje dvije noći proveli gdje su znali: u zbjegovima prema Poljskoj, u skloništima, na ulicama ili pod direktnom ruskom baražnom vatrom.

Politički spektar, ako uopšte postoji u toj i takvoj Srbiji kazuje nam sljedeće: Nedvosmislenu osudu Putinove agresije na Ukrajinu izrekle su samo dvije stranke: Pokret slobodnih građana (PSG) i Liga Socijaldemokrata Vojvodine (LSV). A tim se otpilike iscrpljuje svaki demokratski kapacitet Srbije kao suverene, demokratske i nezavisne države koja misli svojom, a ne Putinovom glavom.

I u takvoj konstelaciji snaga, a u svjetlu opštih srbijanskih izbora u aprilu Vučiću je bilo jasno da svaka zdravorazumska osuda Rusije, ironično, njega skida sa vlasti. Sa druge strane i tzv. opoziciji je jasno da prigušivanjem sopstvene rusofilije i oni gube i onaj tračak nade da će promijeniti tu vlast.

Ovu šizofrenu pat-poziciju prekinuo je sam Vučić, gore pomenutom izjavom, kojom nikako ne osuđuje Rusku federaciju.

Najjasnije, Vučić ali i opozicija su zarad vlastite političke i interesne dobrobiti žrtvovali svoj narod, stavivši ga (po ko zna koji put) na pogrešnu stranu istorije, stavivši ga u zaleđe dželata i ratnih egzekutora. Ali i do naroda je, jer građana gotova da i nema, do naroda je koji sad egzalitarno po društvenim mrežama piruje dajući punu podršku ruskoj soldateski.

Neko iz Srbije napisa, u rusofilskom zanosu, sad kad bi Rusi krenuli i na moju Srbiju, ja bih bio na strani Rusije. To nije uopšte daleko od istine i govori nam i o uništenom i prodanom, zamijenjenom i podaničkom indentitetu jednog naroda koji je opetovano na krilima politike i medijske indoktrinacije skliznuo u mrak.

Srpski svet na ruskim tenkovskim gusjenicama?

A kakve će posljedice imati taj narod, to se sad od gusjenica ruskih tenkova koje nakaze Harkiv, Kijev i druge ukrajinske gradove i ne čuje, ali će svakako doći na naplatu.

Ono što sve treba da plaši je projekcija svjetskih bezbjedonosnih službi po kojima su najneuralgičnije tačke u Evropi nakon Ukrajine balkanske zemlje, preciznije Crna Gora, BiH i Kosovo. Najpreciznije Banjaluka u RS-u.

Ovo nikoga ne čudi, ali se zabrinutost pojačava.

Zašto?

Pa zato što će na krilima sveruskog ofanzivnog militantizma, koji je pokorio površinski jednu od najvećih evropskih zemlja, taj isti preliti na prije svega isprojektovani srpski svet. Ako znamo da su Vulin i Dačić, kao Vučićevi, a sad i Putinovi glasnogovornici pričali kako će za svojih života i karijera dočekati taj ujedinjeni srpski svet, situacija je sve, samo ne opuštena i lagana.

Hoće li se prije svega EU i Brisel nakon ruske šamarčine u Ukrajini opametiti i poslati brojnije mirovne snage u BiH osim onih slabašnih 550 vojnika, pa do njih je. Hoće li, što je još bitnije, NATO pakt makar prečicom pokušati da ugura BiH pod svoje okrilje, koje je jedina (kako vidmo) efikasna zaštita, e to je i do NATO pakta, ali i do BiH.

Kako se čini, tek oko ulaska u NATO, BiH ne samo da nema kosenzus nego je razapeta između Dodikovih nadanja da će se BiH pod Putinovim dominom-efektom nekako raspasti i neartikulisanih poruka iz Sarajeva od ljudi koji bi čas bili neutralni, čas bi bili u NATO paktu.

A kad smo kod neutralnosti, u ratu, pogotovu u ratu protiv fašizma nema neutralnih. Ili ste fašista ili antifašista. Na koncu uspon fašizma u cijelom svijetu je nahranjen uvijek i isključivo onim tobož neutralnim, koji čekaju da se “smiri situacija“. E zbog njih je i moguć fašizam, poput ovog Putinovog koji kad-tad zakuca na vaša vrata.

Na koncu, BiH njen glavni grad Sarajevo su bili pod opsadom četiri godine. Ako je iko svjestan kako preko nevinih leđa funkcioniše agresija, onda su to građani BiH. Ne ponovilo se kažu svi, ali da se ne bi ponovilo i do nas je. I stvari su sablasno iste sa druge strane. Putinova ratna fabrika laži funkcioniše jednako kao i Miloševićeva onomad.

Sjetimo se u konačnici ubijenih, spaljenih, silovanih, protjeranih, sjetimo se masovnih zločina i genocida. U povijesnim razmjerama, to je bilo tek prije neki dan. A povijest se ponavlja samo lošim đacima.

Dajmo punu podršku narodu Ukrajine i nezavisnoj zemlji Ukrajni pod naletima fašističkih ruskih hordi, znajući šta je bilo nama uz želju da se nikome nikad ne ponovi!

(TIP/Izvor: Al Jazeera/Autor: Dragan Bursać/Foto: Anadolija)