„Teško je reći u kojim zemljama Balkana organizovana korupcija predstavlja veći problem. Ona je prisutna u svima mada je u normativnom i infrastrukturalnom smislu situacija najkomplikovanija u Bosni i Hercegovini što traži daleko veći stepen političke i pravne saradnje između subjekata (entiteta i kantona) i daleko veću doslednost u primeni zajedničkih standarda, strategija i potporu radu nezavisnih organa na svim nivoima vlasti“, kaže Uglješa Zvekić, jedan od autora izvještaja Organizovana korupcija – Političko finansiranje na Zapadnom Balkanu. Izvještaj objašnjava kako je korupcija ugrađena u političku ekonomiju zemalja regiona, a objavila ga je Globalna inicijativa protiv transnacionalnog organizovanog kriminala (GI-TOC).

Zvekić dodaje da je u prethodnoj studiji, pod naslovom Infrastruktura integriteta iz 2020. godine, koja se bavila razumijevanjem osnovnih oblika i domašaja korupcije, kao i borbe protiv korupcije na Balkanu, razvijen koncept „organizovane korupcije“.

„Reč je o simbiozi organizovanog kriminala, legalnih i ostalih nelegalnih aktera koji koriste razne kriminalne metode za ostvarivanje raznih vrsta ekonomske, političke, socijalne i kulturne dobiti. To je način planskog i organizovanog delovanja i uticaja na donošenje odluka od javnog značaja, a u korist pojedinih grupa ili pojedinaca. To je istovremeno i način ‘kupovine’ i ‘uticanja’ na stvaranje i održavanje društvene potpore osvajanju i ostajanju na pozicijama političke i ekonomske vlasti i moći“, govori Zvekić, ambasador Evropske organizacije za javno pravo pri Ujedinjenim nacijama u Beču te profesor u Školi za javnu upravu pri LUISS Univerzitetu u Rimu.

Javne nabavke se koriste vješto radi favorizovanja lojalnih

Prema njegovim riječima, organizovani kriminal je na više načina prisutan u ekonomskom, političkom i kulturnom životu na Balkanu.

„Primeri pranja prljavog novca kroz ‘investicije’ u građevinu, kockarnice, estradu, kao i kroz učešće na konkursima za javne nabavke obiluju u regionu. U političkom životu ima primera ljudi koji su povezani sa raznim ilegalnim ili polulegalnim aktivnostima, koji su i politički angažovani na raznim nivoima a često na lokalnom nivou. Pozicije institucionalne moći se koriste za prenebregavanje sukoba interesa i dobijanje dozvola za iskorištavanje javnih sredstava ili prostora za lično bogaćenje.“

Zatim navodi još neke oblike organizovanog kriminala sa kojima se susreću sve zemlje u regionu.

„Konačno, ‘skrivene’ donacije čije poreklo je sumnjivog karaktera mogu biti deo finansiranja rada političkih partija ili izbora. Organizovani kriminal, nažalost, zauzima i mesto u kulturi kroz promociju brzog načina dolaženja do novca i bahatog ponašanja zahvaljujući tom i takvom novcu kao i nekih vrednosti ‘lojalnosti i solidarnosti’ – zajedništva i privrženosti – vođama kriminalnih klanova“, objašnjava Zvekić.

Prema njegovim riječima, istraživanje čiji su rezultati predstavljeni ovih dana bilo je usmjereno na „političko finansiranje“, pod kojim se podrazumijevaju razni načini finansiranja dobijanja izbora i ostajanja na vlasti.

„Reč je o budžetskom i raznim drugim oblicima finansiranja rada političkih partija i izbora, kao i o kontroli nad državnim javnim preduzećima te korišćenjem tih sredstava za neposredno ili posredno finansiranje političkih partija, odnosno prilikom izbora. Tu nije uvek reč samo o novcu, već o kupovini i pridobijanju lojalnosti i glasova. Sem toga, politički uticaj na javne nabavke i one koji će dobiti na konkursima je vrlo efikasan način dobijanja ekonomske i političke lojalnosti i potpore političkim partijama, i to u najvećem broju slučajeva onima koje su na vlasti“, kaže Zvekić.

Tvrdi da je „upravljanje velikim javnim dobrima od energetike, vode, puteva, pruga, do komunalnih službi srž političkog finansiranja i kotao organizovane korupcije“.

„Javne nabavke se koriste vješto radi favorizovanja lojalnih ekonomskih subjekata domaćih, a ponekad su i dio spoljne politike u favorizovanju inostranih investitora državnih ili privatnih iz određenih država. S druge strane, upravljanje državnim preduzećima je politički plijen partija koje osvoje vlast. Postavljanje vrhovnog menadžmenta poželjne političke orijentacije je garancija kontrole nad državnom privredom i jačanja političke, socijalne i finansijske podloge i uticaja na društvo“.

Ako pravosuđe nije nezavisno, neće biti ni uspješno

Takozvani srednji menadžment, prema njegovim riječima, često je stavljen u poziciju zavisnosti čime se umanjuje mogućnost tog profesionalnog menadžerskog sloja da vrši funkcionalan nadzor i po prirodi svoje profesije i položaja bude neka vrsta prirodnog korektora nepravilnosti u radu.

„Zato je i ovaj sloj profesionalnih menadžera često sputavan u nezavisnosti i držan u poziciji lojalnosti prema onima na vlasti. Državna i komunalna preduzeća su na Balkanu i dalje jedan od najvećih davalaca posla. Uz taj posao ide i malo veći stepen sigurnosti i uživanja prava na razna socijalna davanja. Socijalna potpora politici je neka vrsta nepisane ‘radno ugovorne klauzule’. Slično je i sa penzijama koje se često koriste kao primamljiv izborni mamac“, kaže sagovornik.

Primjećuje i da na Balkanu postoji rasprostranjen problem politizacije, odnosno manjeg stepena nezavisnosti nadzornih organa kao što su agencije za prevenciju korupcije, ali nažalost i organa gonjenja i istraživanja organizovanog kriminala i korupcije (tužilaštva i policije), te sudstva.

„U tim ustanovama radi najveći broj vrlo posvećenih profesionalaca koji su često onemogućeni da do kraja dovedu svoj rad zbog uplitanja sa strane ili samog politizovanog menadžmenta tih organizacija. Sve u svemu, potrebno je da se gaji kultura integriteta, kako kod političkih partija, tako i kod državnih organa (a pre svega policije, tužilaštva i sudstva), u državnoj i privatnoj privredi, ali i u sistemu obrazovanja. Uloga građanskog društva, medija i akademske zajednice je izuzetno važna i potrebna je neka vrsta mobilizacije protiv organizovane korupcije i organizovanog kriminala, a za kulturu integriteta u društvu“, smatra Zvekić.

Kako spriječiti zloupotrebe?

Uz Zvekića, autori izvještaja su i Bojan Dobovšek, profesor na Fakultetu za krivično pravosuđe i sigurnost Univerziteta u Mariboru, te Sunčana Roksandić, profesorica na Pravnom fakultetu Univerziteta u Zagrebu. Prema njenim riječima, zloupotrebe se mogu spriječiti prvenstveno imenovanjem profesionalne upravljačke strukture koja posluje po pravilima profesionalizma, uz primjenu standarda savjesnog obavljanja posla.

„Jedino takav bi trebao biti nadzorni odbor. Nadalje, ministar mjerodavnog sektora bi trebao postupati po etičkim standardima obavljajući posao u javnom interesu i ne stavljajući privatni interes prvi. Bilo kakav sukob interesa bi trebao biti deklariran i izbjegnut. Financijska izvješća bi trebala biti objavljivanja redovito i dostupna nadležnim tijelima na kontrolu. Javne kompanije ne bi smjele poslovati protivno gospodarskom interesu i gomilati gubitke a ne stvarati dobitke. Ne bi smjele služiti kao blagajna i mjesto za zapošljavanje po političkoj liniji gdje profesionalizam i kompetencije nisu mjerilo već isključivo stranačka podobnost“, kaže Roksandić.

Ne krije da iz izvještaja Evropske unije, Vijeća Evrope i drugih međunarodnih tijela ima puno mjesta za napredak u ovim područjima.

„Vladavina prava, kultura integriteta, poslovanje u skladu s profesionalnim standardima zahtjeva neovisno i kompetentno pravosuđe koje se zna nositi s izazovima političko-gospodarskih kaznenih djela. Ako pravosuđe nije neovisno, neće biti ni uspješno u gonjenju ovih djela koje samo po sebi zahtjeva specifičnu edukaciju. Bez gonjenja ovih djela nema ni generalne, ni specijalne prevencije“, smatra sagovornica.

Podrivanje demokratije zloupotrebom vlasti i moći

Njen kolega Uglješa Zvekić podsjeća da bilo koji oblik korupcije ugrožava demokratiju, a to se odnosi kako na takozvane sitna mita i podmićivanja tako i na one mnogo krupnije oblike korupcije pa sve do „organizovane korupcije“.

„Sve to podriva veru u demokratiju i veru u normalno, efikasno i nepristrano delovanje države i njenih organa. Tu je posebno podrivanje demokratije zloupotrebom vlasti i moći političkih partija koje su najpozvanije da šire demokratiju i da je sprovode u praksi. To nažalost nije slučaj na Balkanu gde upravo političke partije kao da se utrkuju koja će ‘lukavije’ da koristi pozicije vlasti i da izvrgava demokratiju“, ukazuje Zvekić.

Primjećuje da je najveći problem u primjeni zakona koja je djelimična i čija kršenja po pravilu nisu praćena adekvatnim zakonskim sankcijama.

„I u tome je najveća uloga političkog faktora koji izbegavanjem dosledne primene zakona favorizuje određene grupne interese uglavnom ekonomske i političke prirode. S druge strane, ovo zakonodavstvo je pod stalnim promenama ili doterivanjima koja po neki put vode ka ‘legalizaciji’ rupa u zakonu koji su u interesu određenih grupa. Otuda potreba za većom pažnjom parlamenta i, prije svega, nadzornih državnih organa, kao i građanskog društva, medija i akademske zajednice“, napominje sagovornik.

Zaključuje da ni međudržavni odnosi na Balkanu nisu na nivou koji je potreban za jedan normalan  dobrosusjedski život i uživanje u prirodnim i kulturnim blagodatima regiona.

„Na tom planu su podbacile kako političke elite u regionu, tako i kulturna intelektualna elita Balkana. A na tom planu su podbacile i Evropska unija, i Ujedinjene nacije, i ostale međunarodne organizacije, i pojedinačne države donatori, kao i mnoge nevladine organizacije prisutne u regionu. Plašim se da se zaboravilo da napredak ka demokratiji i demokratskim institucijama vodi kroz ulaganja u razvoj demokratske kulture i poštovanja nezavisnosti i mandata svih institucija i, sledstveno tome, političkoj i pravnoj institucionalnoj odgovornosti.  Reč je o gajenju demokratske i otvorene političke kulture i prakse posvećenosti radu na javnom dobru i blagostanju svih i svakog.“